Verslag van Roland Bonneux op 13 september over de missie Sidi Ifni:
Voor ons de laatste dag van de werkweek. Voor de Marokkanen de laatste dag “Tout court”.
Na enige twijfel, gisteren, werd er toch besloten om vandaag, de dag van het gebed, normaal te werken.
En inderdaad, iedereen is op post zodat de consultaties en de operaties normaal kunnen doorgaan.
Ikzelf vertrek om 7u, officieel om de oogblocks te steken, maar daadwerkelijk om iedereen op dreef te krijgen zodat Marnix, Lindsley en Annemie op een deftig uur konden beginnen met opereren.
In jargon spreekt men over “insnede om 9 uur”. Soms juist en heel dikwijks bijna juist. Vlotjes.
De vier eerste patienten zijn erdoor, inclusief een dementerend vrouwtje die wel moeilijk te overtuigen was om stil te blijven en om te zwijgen.
Om 11 uur … geen patienten meer klaar voor operatie. Ze moeten nog gedilateerd worden, en dat duurt wel 2 uur. Met oogdruppels de iris open krijgen of “dilateren”, voorwaarde ‘sine qua non’ om de operatie mogelijk te maken.
Aangename uurtjes op een terras op de dijk. Met muziek van Alpha en elk een paar heerlijke pannies. De tijd gaat snel en rond 3 uur beginnen we aan de laatste 4 patienten voor die dag.
Totaal dus een tiental, op het gemakske, zoals het hoort. Op de consultatie wachten al de geopereerden van gisteren, mooi op een rijtje, elk een oog afgeplakt, precies een casting voor een piratenrol.
Wel voor een comische reeks want zij hebben allen een brede glimlach. En op het einde van de dag hadden we nog het geluk om Eline haar verjaardag te vieren ‘op 13 septemberer’ op locale marocaanse wijze tesamen met de bestuurders van de provincie en het ziekenhuis. Wat een dag.
Roland Bonneux