Alles is vlot verlopen, tot dat later op de dag onze autorefractor het begaf, waardoor alles zeer moeizaam verliep. Maar onze Patrick heeft voor alles een oplossing! Door middel van een tv aan te sluiten op de autorefractor, konden we terug aan het werk. Eind goed al goed! 110 patiënten behandeld en 12 cataract operaties. We kijken al vast weer uit naar morgen.. Morgen staat de dovenschool op het programma!
Julie Vanlommel
Toen waren we nog met vier……
Gisteren zijn er 4 teamleden terug naar Belgie vertrokken
Vandaag om 7h30 vertrokken, terug naar gitega. Onderweg autopech, maar binnen het half uur werden we door een taxi opgepikt, wat voor afrika zeer vlug is. Gelukkig konden we toch op tijd beginnen. 107 patienten gezien en 8 cataract operaties.
Abt Leopold kwam even langs, we konden hem gelukkig maken met kledij en speelgoed voor zijn weeshuis.
Nathalie Van Den Eynde
Aangekomen op de luchthaven, en wachtend op ons vliegtuig , hebben we even de tijd om te bekomen van broeierig Bujumbura en bij wijlen heftig Giheta.
Deze week is voorbij gevlogen. De verstandhouding in de groep was uitstekend. Onderling was er nooit een moment van wrevel geweest – op zich al een prestatie voor zo’n groep.
Wim en Patrick voerden zonder morren alle herstellingen uit en staken, waar nodig, overal een handje toe en voerden ondertussen verder de inrichting voor tandheelkunde uit.
Nathalie zette de sterilisatie en de voorraadkamer al naar haar hand en leidde ondertussen Suzanne, onze lokale verpleegkundige, op voor assistentie in het ok. Volgende week zal ze zich moeten waarmaken.
En alles werd op de gevoelige kaart vastgelegd door Kurt. Dat Belooft ! Gekruid met zijn fijne humor.
Julie trekt goed haar plan. En als het even moeilijker gaat, dan kan ze zich daar vrij snel overzetten, mede dankzij de zorgen van de moeders onder ons.
Hilde zien werken met de kinderen op de consultatie en in de blindenschool voegde ze een extra dimensie toe aan deze missie. Strabismechirurgie onder lokale anesthesie in Giheta. De eerste stap is gezet. Onze gezamelijke ok-voormiddag zaterdagochtend was een mooie afsluiter van een weekje chirurgie in B.
Marnix haalt bij ieder van ons het beste naar boven en geeft hierbij met verve het voorbeeld.
Ieder van ons vraagt zich af waar hij de energie blijft halen.
Twee maal dienden we afscheid te nemen. Eerst van Wim. Spijtig dat hij al na enkele dagen moest vertrekken , maar zijn werk was “af” en we hebben er dagelijks dankbaar gebruik van kunnen maken.
Dominiek en Griet . Ook zij werden onmiddellijk gemist op de consultatie, en daar buiten. Hun organisatietalent en werkijver, in soms moeilijke omstandigheden, werden gesmaakt.
We wensen Caroline, Nathalie, Julie en Patrick een boeiende verderzetting van het werk. En aan deze dames , leg onze Patrick een beetje in de “watte”, want hij moet nadien nog een week verder werken, met onze Franstalige collega Jean Marie Henri . Veel succes.
Met toch wat spijt in het hart, en met de kriebels om terug te komen naar Giheta, nemen we afscheid van Burundi.
Ook als is het soms in moeilijke omstandigheden, we hebben het gevoel dat we hier iets kunnen betekenen. Deze ervaring maakt dat we onze dagdagelijkse problemen kunnen relativeren.
Steven Van Slycken en Hilde Deconinck
Met de hoop om daar ook veel te kunnen helpen, vertrekken we op “verkenning”. Wat zullen we daar vinden, welke kinderen belanden in die school?? Je moet weten dat er maar 2 blindenscholen zijn in Burundi (10.000.000 inwoners) en dat er in het schooltje van Rumuri 60 kinderen op internaat zitten.
Het schooltje wordt gerund door de “nonnekes”. De directrice was erg open om ons alles te tonen. Reeds bij aankomst maakten we een heel pakkende belevenis door : de auto stond geparkeerd voor de kapel. Ik hoorde een kindje wenen en kermen vanuit de kapel, en vroeg om die te bezoeken. Na een korte aarzeling opende de directrice de deur : een 4 tal “encadreurs” (dit zijn onze opvoeders en begeleiders) hielden een kindje van een jaar of 10 zachtaardig tegen de grond geduwd met een kruisje op het voorhoofd voor het altaar, en waren al zingend aan het bidden…De jongen huilde en brulde en was erg geagiteerd.
We snapten er niets van… Later vernamen we dat het kind bezworen werd, omdat het verschrikkelijke hallucinaties had en neiging tot zelfmutilaties en agressief gedrag.
Vreemd genoeg liep het volledig blinde jongetje in de namiddag te spelen met zijn vriendjes, er was niets abnormaals meer op te merken.
Nadien bezochte we alle lokalen : 2 grote slaapzalen , apart voor jongens en meisjes. “Propere” stapelbedjes, elk met een muskietennet. Echter geen kasten voor persoonlijk gerief of kleren, dat hebben ze gewoon niet in reserve….
Nadien konden we de keuken, de eetzaal, en de verschillende klassen bezoeken. Alles heel proper, maar indrukwekkend… LEEG!!! Geen speelgoed, geen didactisch materiaal, geen hulpmiddelen…
De kinderen leren wel allemaal Braille, maar schrijven moeten ze nog op de primitieve manier met een prikpen en een tablet… Bij vraag waarom er geen Braille printers worden gebruikt, kon ik wel uitvissen dat er 3 waren voor de hele school : 1 voor de directie en 2 voor de leerkrachten die de leerboeken voorbereiden…
Maar kijk ! bij bezoek van het secretariaat zag ik een Perkins, half gedemonteerd boven op de kast liggen. En ja hoor bij wat verder navragen konden we toch een 6 tal Brailleprinters ( alle wel defect) op de kop tikken. Onze technicus met gouden handen, Patrick, heeft er goede hoop op dat hij er toch een paar kan herstellen.
Zonder zijn technische bijstand zouden we echt niet kunnen realiseren wat we nu doen…
Er zijn een 10 tal witte stokken voor de 60 kinderen : hoe doen jullie dat??? Ja nooit samen op stap en eerlijk gezegd : naar mijn gevoel worden ze gewoon niet zo veel gebruikt….
Na deze verkenning werden we uitgenodigd om te eten met de directrice : voor de Burundezen een feestmaal : rijst, sardientjes, maniokbladeren (te vergelijken met spinazie) een omeletje en gebakken banaantjes.
En dan aan het werk : we konder er een 30 tal kinderen onderzoeken.
Welke pathologie zag ik daar allemaal : congenitale cataracten en glaucomen,(bij ons dus meestal niet meer tot blindheid leidend omdat we die vroegtijdig opereren…) een paar Congenitale Lebers Amaurosis, een paar kinderen blind post meningitis (cerebrale blindheid) en dan nog veel kinderen met bilaterale microftalmie en totale leukocornea’s. (hierbij is het normaal heldere hoornvlies totaal wit geworden, zodat het licht niet meer in het oog kan. Meestal is dat te wijten aan trachoom, soms ook aan vernale keratitis die niet behandeld wordt of aan andere bacteriele infecties …
2 kinderen zullen dankzij een bril terug naar het normaal onderwijs kunnen mits hulp, een paar kinderen konden een betere visus krijgen door een brilcorrectie, en met de zonnebrilletjes konden we wel blinde kinderen gelukkig maken omdat ze zo’n lelijke ogen hebben (totaal wit en bloedoorlopen) en daarmee niet op straat durven te komen zonder ze te verstoppen…
Een emotionele dag, maar toch konden we met een goed gevoel naar huis gaan.
We maakten een inventaris op van de behoeften vooral op vlak van didactisch materiaal, en hopen binnenkort daar ook hulp te kunnen bieden…
Hilde Deconinck
Deze morgen zijn we de blindenschool gaan bezoeken; kinderen van 7 tot 13 jaar.
De zusters die deze kinderen opvangen doen er werkelijk schitterend werk. De kinderen worden er opgevoed en krijgen tevens de kans om te leren lezen (braille) in het Burundees en het Frans. Daarnaast leren ze weven en macramé.
Het is wel schrijnend om te horen dat er een lange wachtlijst is van blinde kinderen die geen opvang krijgen. In gans Burundi bestaan er slechts twee dergelijke opvangcentra.
Na een korte stop op de lokale markt,waar we de afdeling ‘vers vlees’ hebben bezocht, kwamen we toe in onze kliniek…. een lange rij wachtende patiënten op hulp van het medisch team.
Vandaag hebben we meer dan 80 patiënten behandeld wat het totaal op 312 brengt na 3 dagen; reeds meer dan 20 mensen werden chirurgisch behandeld.
Het ergste vandaag vond ik een kindje van 1,5 jaar dat geboren werd met een cataract aandoening…. We konden het kindje jammer genoeg nu niet helpen omdat het enkel onder volledige verdoving kan behandeld worden… hopelijk kan dit kindje tijdens de volgende missie van See & Smile in januari 2014 geopereerd worden…..
Ik wil het team van See & Smile echt feliciteren met hun schitterend werk….
Ze raken het leven!
Dominiek Dumoulin en Griet Meganck
Om 6h werden we gewekt door de klokken van de openluchtkerk in Bujumbura. De weg naar Giheta was verrassend mooi en zeer avontuurlijk. Na een hartelijke ontvangst door de patiënten ter plekke, konden we de werken aan de kliniek bewonderen met heel veel dank aan Patrick en Wim. Uiteindelijk startten we met het uitpakken van de koffers van het medisch materiaal. Marnix en Hilde begonnen onmiddellijk met consultaties, Julie kon haar brillenwinkel openen, Dominiek werkte verder aan de uitbouw van de infrastructuur en Griet zorgde voor de inschrijvingen.
Tegen 20h werden erin totaal 90 mensen onderzocht en geholpen en 4 cataractoperaties uitgevoerd door Steven en Nathalie. Dit alles werd op beeld gezet door onze professionele fotograaf Kurt.
Uiteindelijk eindigde onze dag in ons hotel ‘Orange Lodge’ waar we een heerlijk avondmaal voorgeschoteld kregen. Moe maar heel voldaan zijn we blij dat we naar ons bed mogen.
Morgen om 7h wacht ons een ontbijt met vettige pannekoeken.
Nathalie Van Den Eynde en Griet Meganck
Donderdag
Vandaag werken we in twee teams. Er wordt geopereerd in Sidi-Ifni en er worden consultaties gedaan op verplaatsing in Sbouya. Opnieuw worden kandidaat-patiënten gerekruteerd voor operatie. Deze kunnen onmogelijk deze week behandeld worden, maar om een zekere continuïteit te garanderen, wordt een wachtlijst aangelegd voor de volgende missie. Op die manier kan er volgende keer snel gestart worden. De nood blijkt groot.
Vrijdag
Nu het einde nabij is, geven we een woordje uitleg over de bestemming van deze missie. Qua ontwikkelingsniveau is een missie in Zuid-Marokko moeilijk te vergelijken met Subsahara-Afrika. De infrastructuur is hier stukken beter, de medicatie is voorhanden in de apotheek en de leefomstandigheden zijn minder primitief. Toch kent deze regio een belangrijk gebrek. In Marokko zijn er weinig artsen en er is nog een groter tekort in deze afgelegen streken. Het ziekenhuis waar we werken telt, sinds 20 dagen 1 algemeen chirurg en er is geen anesthesist. Er is enkel een huisarts voor de hele regio. Daarenboven zijn de mensen erg arm en ligt het gemiddeld inkomen een stuk lager dan in Noord-Marokko. Een groot deel van de bevolking leeft in afgelegen bergdorpjes, waar de tijd is blijven stilstaan. Voor deze missie konden we op heel veel steun rekenen van de lokale instanties. Er is een gedreven nieuwe directeur. We werden meermaals uitvoerig bedankt voor onze inzet en mits enkele kleine strubbelingen kunnen we besluiten dat de samenwerking erg vlot liep. Dit zou niet mogelijk geweest zijn zonder onze lokale contactpersoon, Abdeslam. Hij heeft zich van het begin tot het einde van de missie met complete overgave ingezet. De dankbaarheid bij de bevolking is enorm hartverwarmend. Gisteren werd een diner ter bedanking georganiseerd waarbij ons werd mede gedeeld dat deze missie de meest succesvolle blijkt in de geschiedenis van deze regio. Nog nooit werden er zoveel consultaties en ingrepen verricht. De emotionele speech heeft ons enorm ontroerd. Ook wij zijn blij met de behaalde resultaten en blikken terug op een zeer geslaagde missie.
Dinsdag
De dagen passeren snel in deze missie. Af en toe sneuvelt een deelnemer. Pieter is vandaag gelukkig aan de betere hand. We begonnen met postoperatieve controles van de cataract-operaties en vervolgens kwamen de mensen uit Tighrit toe. Deze werden geconsulteerd en ingepland in het operatieschema. Verder brillen uitgedeeld, cataracten en clefts geopereerd, tanden geëxtraheerd . We proberen vroeg in bed te kruipen, maar dit lukt ons niet, teveel nog na te vertellen van elkeen zijn ervaringen van de voorbije dagen.
Woensdag
Vanmorgen vertrokken met de auto naar het pittoresk dorpje Lakhsass. Lakhsass is een klein dorpje waar geen oftalmoloog en geen tandartsen zijn. Daarvoor dient men een tocht van 50km te ondernemen, wat voor velen onbetaalbaar is. Sommige mensen kennen hun leeftijd niet en van een tandenborstel of tandenpasta hebben ze hier nog nooit gehoord. Bij aankomst zijn we er onmiddellijk ingevlogen. De patiënten bleven maar komen. Ze kwamen van heinde en ver uit de bergen. Om 15.00u namen we een welverdiende pauze en van 16.00u tot 22.30u werkten we aan stuk door. Het blijft moeilijk om “neen” te zeggen tegen de laatste patiënt. De wachtlijst voor de cataract operaties wordt alsmaar langer. Er staan er nu reeds meer dan 75 patienten op. Genoeg voer voor het volgende oftalmo-team. Samen met de “tandartsen” werkten we 130 patiënten af. Vanavond zullen we goed slapen en we kijken al uit naar de missie van morgen.
Vandaag hebben we ons weer opgesplitst.
De jonkies, zoals ze zichzelf noemen, Yasmin, David, Pieter en Emmy, hebben we op verplaatsing gestuurd naar een dorp op 2 u rijden van Sidi Ifni.
We hebben ze pas teruggezien om 1u ‘s nachts. Ze hadden beslist om alle wachtenden te onderzoeken.
Marnix, Nadine en ik zijn in Sidi gebleven om de geselecteerde patiënten verder te behandelen.
Hier in Maroco wordt de gezondheidszorg opgesplitst in privésector en publieke sector.
Het probleem van de publieke sector is dat er niet voldoende dokters zijn zodat de arme bevolking geen toegang heeft tot de gezondheidszorg. De cataracten en de toestand van de tanden die we hier zien, komen zelden voor in België.
Om 2u ‘s nachts, na 2 aanvaringen met de politie, is de tweede groep uit Agadir aangekomen.
Groetjes uit Sifi Ifni
Christine
Vandaag zijn we vroeg opgestaan. Vervolgens, vlug een broodje en een beetje water naar binnengewerkt zodat we om 8.00u in het ziekenhuis aankwamen. De ‘spoed-operatiezaal’ werd in een mum van tijd klaargemaakt voor de eerste operatie van het maxillofaciaal chirurgisch team. Ons team, 4 man sterk, moest even wennen aan de nieuwe omstandigheden. We werkten in opperste concentratie en brachten de voormiddag tot een goed einde. Nadat het open verhemelte hersteld was, stonden ons onverwachts nieuwe patiënten op te wachten. De patiënten die we konden helpen, werden gepland voor een operatie later deze week.
De middagpauze duurde niet lang want 20 minuten later kwamen de patiënten op afspraak. Er werden voornamelijk geïmpacteerde wijsheidstanden en wortelresten geëxtraheerd. Uiteraard daagden vele patiënten op die geen afspraak hadden, waardoor de namiddag wat chaotischer verliep dan verwacht. Desondanks beleefden we veel plezier.
De werkdag eindigde toen de zon verdwenen was. Vervolgens gingen we vlug naar bed want… tomorrow is another day.