All posts in Congo

Missie Congo:

Het zit erop …. We hadden op voorhand gezegd dat we rond één uur deze namiddag zouden stoppen, maar dat bleek een maat voor niks, want er bleven mensen toestromen. Meer dan 164 mensen, sommigen kwamen meer dan 100 km te voe…t, om door dr. Luc in hun ogen te laten kijken.  En er kwamen er steeds meer bij. Ze allemaal zien was een onbegonnen zaak, en dus zullen er een aantal onverrichterzake terug naar huis moeten keren. Het doet pijn en het is een beetje onwezenlijk, maar we hebben maar twee handen en onze tijd en onze krachten zitten er bijna op. Een mooi moment deze morgen als Luc de mensen postoperatief ging bezoeken, de verbanden bovenop het oog zijn pottezwart, hoe dat kan na één nacht, het is onbegrijpelijk. Als we bij ons in het ziekenhuis op deze manier zouden werken, dan kan het niet anders dan dat er ontelbaar veel infecties zouden zijn, hier lijkt iedereen, gelukkig maar, een grote weerstand te hebben. Toen iemand deze morgen toen het verband eraf ging, verwonderd reageerde, ‘oh jullie zijn blank, jullie zijn met drie en jij hebt een rood t-shirt aan. Voor de eerste keer sedert heel lang zag hij terug het licht en alles wat erin beweegt. Is het niet daarvoor dat we het doen ? Met kleine middelen, grote dingen verrichten, al lijkt dat voor ons misschien niet direct zo … Gynaecologie, betekent hier ook het ontvangen van ‘mannen’. Van de consultatie naar de materniteit, waar er een echte chaos heerste, prenatale consultatie, vaginale onderzoek, een vrouw in arbeid en ondertussen mensen die af e aan lopen, je kan het je niet voorstellen, en ik wordt er een beetje kregelig van, als is dat waarschijnlijk omdat we ondertussen een beetje ‘op zijn’ … Na een afscheidsspeech kunnen we met gemengde gevoelens uit het ziekenhuis vertrekken. We laten mensen achter waarmee we een band hebben opgebouwd. We laten sterke mensen achter, maar ook heel veel ellende. We deden wat we kunnen en meer konden we echt niet … Morgen vertrekken we terug naar Kinshasa om weer langs onbereidbare wegen een stukje terug te keren. Dus wellicht horen jullie een tijdje niets meer van ons. Tot over enkele dagen !

Het See and Smile team vanuit Congo

Deze morgen gewekt door een luide mannenstem die het fijn vond om rond 5:00 uur de hele cité uit zijn bed te zetten door luid ‘mama wee” te zingen door een parlefoon. God mag weten wat het wil zeggen, alhoewel ’t zal God wel niet zijn, want het was de zieltjeswinner van één of andere sekte. Onze biologische klok tikt hier ook duidelijk anders dan in België. ’s Morgens dus bij het ochtendgloren (en dat is hier dus tussen 5 en 6 uur) uit de veren en ’s avonds, dus nu, rond 21 uur elk in ons bedje in een andere communauteit, kwestie van de kat niet bij de melk te zetten, nietwaar ? Vanuit mijn bed, vanonder een muskietennet en in een piepkleine kamer, onder mijn lampje dat ik vandaag dank zij een klein zonnepaneel heb opgeladen, bericht ik jullie elke dag vanuit Kasongo Lunda.

En wat die aktiviteiten betreft, daar is geen gebrek aan. Ik denk dat Eva en ik al bijna heel Kasongo-Lunda op consultatie hebben gehad en dat we ze ondertussen ook allemaal van binnen en van buiten hebben gezien. Ze hebben zowat allemaal pasi a cati ( voor de muggenzifters, dit is Kyaka en ik heb het geschreven zoals ik het hoor, maar dat is waarschijnlijk niet 100% correct, waarvoor mijn excuses). Soms lijkt het wel dat hoe meer patiënten we zien, hoe meer er bij komen …

De cataract operaties zijn ondertussen ook uit de startblokken geschoten en de eerste patiënten zagen dank zij Luc en zijn uitgebreide ondersteuning (Annelies en Johan) sedert lang terug het Congolese licht. Omwille van een onweer ging het licht deze namiddag ook eventjes echt uit boven Kasong-Lunda en moesten de OK werkzaamheden noodgedwongen worden gestaakt wegens te weinig licht, iets waar gynaecologe Eva en ikzelf weinig last van hadden aangezien we met een piepklein lampje toch maar in piepkleine gaatjes moeten kijken. Cati, cati (recht voor je uitkijken) terwijl je oog geopereerd wordt, stilliggen op een operatietafel het is niet aan elke Congolees gegeven … En als je voorbereidend de ogen indruppelt en je tegen het vrouwtje in kwestie zegt dat het zal pieken en ze blijft het voortdurend herhalen ‘ca piek’, ‘ca piek’, ‘ca piek’ ook als ze naar de operatietafel stapt, dan ontsnapt je ondanks de vele hindernissen toch een glimlach of kan je nauwelijks de slappe lach onderdrukken. Jullie geloven het misschien niet maar we hebben hier zelfs de tijd nog niet gehad om eens rond te kijken in het ziekenhuis, of in de cité, laat staan om eens rond te rijden, alhoewel we daar wel eventjes genoeg van hebben na de helse tocht naar hier. À propos, de brandkast is nog altijd niet open en zelfs de instructies van onze lei(ij)der Frank kunnen daar niets aan verhelpen. Doodmoe kruip ik nu maar weer onder de lakens, terwijl de nacht al lang is gevallen terwijl het zeker nog 25 graden buiten is (kwestie van jullie wat jaloers te maken). Als ik de gelukkige gezichten zie van de dikke drommen patiënten weet ik dat wat we hier doen de moeite waard is!

Sabine en Johan

Zeven uur stipt brengt een minibusje ons naar de luchthaven in Zaventem. Na de gebruikelijke file kan ons avontuur beginnen …

Inchecken voor een Congolese vlucht, betekent eerst de check-in en douane passeren en nadien een fikse ochtendwandeling richting gate. En verder dan T 72 kan je niet en laat dat nu net de toegangspoort tot ‘onze airbus’ zijn.

We taxieën weg, blijven dan verdacht lang geparkeerd staan, temidden tussen opstijgende en neerkomende vliegtuigen. Géén info. Dan plots de melding dat er een technisch defect zou zijn. We taxieën terug richting luchthaven. Twee-en en half uur en een suikerwafel en pakje chips verder, stijgen we uiteindelijk mét alle bagage, inclusief medicatie en materiaal  op.

Letterlijk om vijf voor twaalf landen we nog net op 29 oktober in Ndjili, Kinshasa. Een beetje murw van het lange zitten, het voortdurende gezoem van vliegtuigmotoren nog in de oren, raken we vlot door de douane en vinden we al onze bagage probleemloos terug, al komt daar wel wat duw en trekwerk bij te pas.

Kinshasa by night , de geur en de vochtige warmte ze vallen als een lappendeken om ons heen en onder ons muskieten net dromen we onze eerste Congolese dromen.

 

Vrienden voor het leven:

 

Het was meer dan dertig jaar geleden, ze waren elkaar compleet uit het oog verloren, maar genoten duidelijk van het weerzien. Ooit zat deze Congolese arts, die nu professor is in het Universitair ziekenhuis van Kinshasa, samen met dr. Luc Stevens op de Gentse universitaire banken en keken ze elkaar diep  en ongetwijfeld in nog veel meer ogen. Dat hij zijn ‘Gents’ nog niet helemaal is vergeten, bewees hij door doorheen zijn sappig Congolees Frans af en toe een Gents woordje te gooien.

Het universitair ziekenhuis in Kinshasa ? Superlocatie op één van de hellingen van Kin, met uitzicht over de vallei. Meer dan een dag heb je te voet nodig om de hele campus rond te wandelen. Wij deden het met de jeep en waren onder de indruk van de vele gebouwen in koloniale stijl, gebouwen die alvast buiten de tand des tijds goed hebben doorstaan. De profs hebben hun eigen stekje helemaal bovenop de berg met hun eigen huizen en tuintjes. ’s Morgens dalen ze af om les te geven, ‘s avonds klimmen ze de berg weer op naar vrouw en kinderen. Ooit was er een olympisch zwembad, het is er nu nog steeds, helaas sprong er lang geleden een olifant in waardoor het water eruit gutste, het werd nooit meer terug opgevuld… En dat is het beeld van deze totale site waar meer dan 10 000 jongeren (en ook wel veel al wat ouderen) les volgen in een (wanhopige) poging om wat hoger op de maatschappelijke ladder te klimmen, een beeld van ‘verloedering’, dat het ooit eens mooi en welvarend was, nooit meer onderhouden … Dat een student op ‘kot’ gaat nemen ze hier duidelijk wel heel letterlijk !

De weg terug, overweldigd door de geur van rottend vlees, bergen afval, een krioelende massa temidden van wel eindeloos lijkende kleurrijke kraampjes, beseffen we weer eens hoe ongelofelijk goed we het hebben. Zelfs de file op de ring van Brussel zullen we in de toekomst met de glimlach doorstaan als we terugdenken aan de ongezonde lucht die hier onverstoorbaar door duizenden auto’s, die naam vaak zelfs niet waardig, ongegeneerd de lucht, onze atmosfeer en onze longen wordt ingeblazen terwijl ze luid claxonerend (dat is het enige wat vaak goed marcheert) laveren tussen venters die snoep, papieren zakdoekjes en puur water in zakjes verkopen. Of dat “puur” werkelijk zo puur is, laat ik hierbij in het midden.

Morgen vertrekken we heel vroeg naar het binnenland. Ik zou haast bijna gaan juichen, eindelijk weg uit deze stad waar ik nooit zal van houden, wist ik niet dat er ons een loodzware dag of twee (of drie) staat te wachten op erbarmelijke wegen, maar wel zonder uitlaatgassen en de drukte van de stad.

Tot hoors !