All posts in Burundi

Helse rit vanuit Bujumbura naar Giheta met het nieuwe missieteam dat op zondagavond is aangekomen, en met een een autoaccident.

Fr. Albin is bij het voorbijsteken van een andere wagen tegen een vrachtwagen gebotst op de rechter hoek waar ik zat. Behalve chassis ook voorruit en zijruit gebroken, dus aanzienlijke materiele schade. Heb slechts enkele kleine glassplintertjes… Dus gelukkig voor ons geen lichamelijke letsels

En er staan nog meeer patienten dan de vorige dagen : er zijn al meer dan 2000 patienten ingeschreven zijn sinds de 4 opeenvolgende missies. Het belooft opnieuw een heel drukke week te worden.

Patrick Depourcq

Met de hoop om daar ook veel te kunnen helpen, vertrekken we op “verkenning”. Wat zullen we daar vinden, welke kinderen belanden in die school?? Je moet weten dat er maar 2 blindenscholen zijn in Burundi (10.000.000 inwoners) en dat er in het schooltje van Rumuri 60 kinderen op internaat zitten.
Het schooltje wordt gerund door de “nonnekes”. De directrice was erg open om ons alles te tonen. Reeds bij aankomst maakten we een heel pakkende belevenis door : de auto stond geparkeerd voor de kapel. Ik hoorde een kindje wenen en kermen vanuit de kapel, en vroeg om die te bezoeken. Na een korte aarzeling opende de directrice de deur : een 4 tal “encadreurs” (dit zijn onze opvoeders en begeleiders) hielden een kindje van een jaar of 10 zachtaardig tegen de grond geduwd met een kruisje op het voorhoofd voor het altaar, en waren al zingend aan het bidden…De jongen huilde en brulde en was erg geagiteerd.
We snapten er niets van… Later vernamen we dat het kind bezworen werd, omdat het verschrikkelijke hallucinaties had en neiging tot zelfmutilaties en agressief gedrag.

Vreemd genoeg liep het volledig blinde jongetje in de namiddag te spelen met zijn vriendjes, er was niets abnormaals meer op te merken.

Nadien bezochte we alle lokalen : 2 grote slaapzalen , apart voor jongens en meisjes. “Propere” stapelbedjes, elk met een muskietennet. Echter geen kasten voor persoonlijk gerief of kleren, dat hebben ze gewoon niet in reserve….
Nadien konden we de keuken, de eetzaal, en de verschillende klassen bezoeken. Alles heel proper, maar indrukwekkend… LEEG!!! Geen speelgoed, geen didactisch materiaal, geen hulpmiddelen…
De kinderen leren wel allemaal Braille, maar schrijven moeten ze nog op de primitieve manier met een prikpen en een tablet… Bij vraag waarom er geen Braille printers worden gebruikt, kon ik wel uitvissen dat er 3 waren voor de hele school : 1 voor de directie en 2 voor de leerkrachten die de leerboeken voorbereiden…
Maar kijk ! bij bezoek van het secretariaat zag ik een Perkins, half gedemonteerd boven op de kast liggen. En ja hoor bij wat verder navragen konden we toch een 6 tal Brailleprinters ( alle wel defect) op de kop tikken. Onze technicus met gouden handen, Patrick, heeft er goede hoop op dat hij er toch een paar kan herstellen.
Zonder zijn technische bijstand zouden we echt niet kunnen realiseren wat we nu doen…
Er zijn een 10 tal witte stokken voor de 60 kinderen : hoe doen jullie dat??? Ja nooit samen op stap en eerlijk gezegd : naar mijn gevoel worden ze gewoon niet zo veel gebruikt….

Na deze verkenning werden we uitgenodigd om te eten met de directrice : voor de Burundezen een feestmaal : rijst, sardientjes, maniokbladeren (te vergelijken met spinazie) een omeletje en gebakken banaantjes.

En dan aan het werk : we konder er een 30 tal kinderen onderzoeken.
Welke pathologie zag ik daar allemaal : congenitale cataracten en glaucomen,(bij ons dus meestal niet meer tot blindheid leidend omdat we die vroegtijdig opereren…) een paar Congenitale Lebers Amaurosis, een paar kinderen blind post meningitis (cerebrale blindheid) en dan nog veel kinderen met bilaterale microftalmie en totale leukocornea’s. (hierbij is het normaal heldere hoornvlies totaal wit geworden, zodat het licht niet meer in het oog kan. Meestal is dat te wijten aan trachoom, soms ook aan vernale keratitis die niet behandeld wordt of aan andere bacteriele infecties …
2 kinderen zullen dankzij een bril terug naar het normaal onderwijs kunnen mits hulp, een paar kinderen konden een betere visus krijgen door een brilcorrectie, en met de zonnebrilletjes konden we wel blinde kinderen gelukkig maken omdat ze zo’n lelijke ogen hebben (totaal wit en bloedoorlopen) en daarmee niet op straat durven te komen zonder ze te verstoppen…

Een emotionele dag, maar toch konden we met een goed gevoel naar huis gaan.
We maakten een inventaris op van de behoeften vooral op vlak van didactisch materiaal, en hopen binnenkort daar ook hulp te kunnen bieden…

Hilde Deconinck